Persian/Fa :

[ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

دست‌هایم را، زجه‌زنان،

به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

طنابی نامرئی را

گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

همه‌چیز تار است.

همه‌چیز سنگین.

اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

و ریه‌هایم،

با خس‌خسی زخمی،

ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

دیدگانم...

نمی‌بینند.

نمی‌خواهند.

و باز هم...

کلافه‌ام. " ]

English :

[ " I am alone,

Surrounded by silent, lifeless bodies.

Sometimes, the sun rises from the west,

And my moon never sets.

I cry out,

Raising my hands to a sky bruised and silent.

I tie a knot—

around an invisible rope,

hoping it might pull me

from the muddy swamp within.

My breaths—long, weary,

perhaps even the final ones.

Everything is blurred.

Everything is heavy.

The room, lost in a thick fog,

and my lungs,

play a song of exhaustion

with every wheezing note.

My eyes…

no longer see.

No longer want to.

And once again…

I am restless. " ]

----------------------------

Text Persian :

این روز ها آنقدر زود می گذرد که انگار همین دیروز بود تو را دیدم

همان موقعی که در حجمی از تنهایی و درد گرفتار شده بودم

آه ، چقدر زود می گذرد این زمان لعنتی

میدانی اکنون چقدر به بودنت نیار دارم ؟

میدانی با هر وویس قلب نا آرام من آرام میکنی ؟

میدانی چقدر دلتنگت هستم ؟

دیگه حوصله هیچکس را ندارم ، هر روز نشسته ام تا شاید ببینمت

تا بگویم درد هایم را

تا تسکینی دهی من را

تا سر بر شانه ات هق هق بگیرم

تا عاشقانه در آغوشت جان دهم

آخ که چقدر چشم انتظار آن روز ام

نمیدانی چقدر آن روز ها که گفتی می آیی خوشحال بودم

نمیدانی آن روز ها با فکر دیدن رویت به خواب میرفتم

نمیدانی تو

اما هنوز منتظرت هستم

هنوز دوستت دارم

Text English :

These days pass so quickly—

it feels like just yesterday I saw you.

Back when I was drowning in loneliness and pain.

Ah, how fast this damned time flies.

Do you know how deeply I need your presence right now?

Do you know how every voice message from you soothes my restless heart?

Do you know how much I miss you?

I can’t bear anyone anymore.

Each day, I just sit and wait…

hoping to see you,

to tell you all my pain,

to feel your comfort,

to bury my cries in your shoulder,

to die in your arms—gently, in love.

Oh, how I long for that day.

You have no idea how happy I was when you said you’d come.

You don’t know how I used to fall asleep imagining your face.

You don’t know… you just don’t.

But I’m still waiting for you.

And I still love you.

---------------------------

My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya

Persian/Fa :

[ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

دست‌هایم را، زجه‌زنان،

به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

طنابی نامرئی را

گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

همه‌چیز تار است.

همه‌چیز سنگین.

اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

و ریه‌هایم،

با خس‌خسی زخمی،

ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

دیدگانم...

نمی‌بینند.

نمی‌خواهند.

و باز هم...

کلافه‌ام. " ]

English :

[ " I am alone,

Surrounded by silent, lifeless bodies.

Sometimes, the sun rises from the west,

And my moon never sets.

I cry out,

Raising my hands to a sky bruised and silent.

I tie a knot—

around an invisible rope,

hoping it might pull me

from the muddy swamp within.

My breaths—long, weary,

perhaps even the final ones.

Everything is blurred.

Everything is heavy.

The room, lost in a thick fog,

and my lungs,

play a song of exhaustion

with every wheezing note.

My eyes…

no longer see.

No longer want to.

And once again…

I am restless. " ]

----------------------------

Text Persian :

شروع هر خط ام با نام زن است

زن ، همان کسی است که در عین تحمل سنگین ترین درد ها باز با تو چون مادری صبور سخن می گوید

سخن تو را با جان دل می‌شنود و قید آرامش خودش را می‌زند

و چه تنهایی ها که پریودی آن را تحمیل زنان میکند

چقدر ما گذشته ایم از زمانهایی که باید در کنارشان می بودیم

ندیده ایم ، شاید نخواستیم ببینیم

زن است که در بزنگاه های تاریخی ، در بدترین شرایط روحی و جسمی ، به کمکمان می آید

زن است که با تیمار کردن روحمان ، دوباره ما را از کنج سرد تنهایی هایمان بیرون می‌کشد

و دلیلی می‌دهد برای ادامه دادن این زندگی تلخ

چون تو یک زن هستی

Text English :

Every line I write begins with the name of a woman.

A woman — the one who, even while enduring the heaviest of pains,

still speaks to you with the patience of a mother.

She listens to your words with all her heart,

sacrificing her own peace for yours.

And oh, the loneliness forced upon women by the cruelty of periods…

How often we’ve failed to be there when they needed us most.

We didn’t see it — or perhaps we chose not to.

It is a woman who, in the darkest moments of history,

in the worst states of body and soul,

still comes to our aid.

It is a woman who, by healing our wounded spirits,

pulls us back from the cold corners of solitude,

and gives us a reason to go on in this bitter life.

Because you are a woman.

---------------------------

My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya

Persian/Fa :

[ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

دست‌هایم را، زجه‌زنان،

به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

طنابی نامرئی را

گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

همه‌چیز تار است.

همه‌چیز سنگین.

اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

و ریه‌هایم،

با خس‌خسی زخمی،

ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

دیدگانم...

نمی‌بینند.

نمی‌خواهند.

و باز هم...

کلافه‌ام. " ]

English :

[ " I am alone,

Surrounded by silent, lifeless bodies.

Sometimes, the sun rises from the west,

And my moon never sets.

I cry out,

Raising my hands to a sky bruised and silent.

I tie a knot—

around an invisible rope,

hoping it might pull me

from the muddy swamp within.

My breaths—long, weary,

perhaps even the final ones.

Everything is blurred.

Everything is heavy.

The room, lost in a thick fog,

and my lungs,

play a song of exhaustion

with every wheezing note.

My eyes…

no longer see.

No longer want to.

And once again…

I am restless. " ]

----------------------------

Text Persian :

چقدر؟

چقدر دوستت دارم

در این زندان در این هوای لعنتی و روز های تعطیل زندگیم تنها کار و زندگیم شده فکر کردن به تو

در این زندان بدون نور من به امید دیدن چشمانت زنده ام

من هر روز دور تر از تو و تو هر روز کجایی؟

و آیا روزی خواهی فهمید؟

نمیدانم

در این زندان به بزرگی یک جهان و با یک خطای انسانی که منجر به متولد شدن می شود چگونه می‌توان بدون امید به زیستن ادامه داد؟

آیا تغییر از نامیدی به امید آنچنان سخت است که امید به نامیدی را ترجیح می‌دهیم؟

شاید همین آخرین جرعه از امید لازمه ادامه زندگی مان باشد

و امید

من امیدوارم

Text English :

How much?

How much do I love you?

In this prison, in this damned air, and through the endless holidays of my life—

thinking of you has become my only job, my only life.

In this lightless prison, I survive just to one day see your eyes.

Each day, I drift farther from you… and you? Where are you now?

Will you ever know?

I don’t know.

In this prison—vast as a universe—

born of a human mistake we call birth,

how can one go on living without hope?

Is the shift from despair to hope truly so difficult

that we begin to prefer hope for despair instead?

Maybe this very last drop of hope

is what keeps us going.

And hope...

I still have it.

---------------------------

My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya