[ES]
En este nuevo episodio del podcast vamos a hablar de algo que nos atraviesa a todos, de una forma u otra: los apegos. Esos lazos invisibles que a veces nos sostienen, pero que otras veces nos atan. Apegos a personas, a lugares, a ideas, a versiones antiguas de nosotros mismos. Y lo más difícil: saber cuándo es momento de soltarlos.
Para acompañarnos en esta reflexión, hoy viajaremos hasta Jaizkibel. Allí, donde el viento sopla libre y el mar lo arrastra todo sin mirar atrás, encontraremos una guía poética para soltar, para dejar ir uno por uno esos nudos internos que ya no nos hacen bien.
Cada ráfaga te recuerda que no todo está bajo control, que la vida es movimiento, y que nada permanece fijo. El mar, abajo, incansable, se lleva lo que ya no pertenece. Así funcionan también los apegos: llegan, nos tocan, nos enseñan... pero si nos aferramos demasiado, se convierten en cadenas.
Soltar no es olvidar, ni rechazar. Es confiar. Es hacer espacio para lo nuevo, para lo que somos ahora. Que el mar de Jaizkibel te inspire. Que el viento te recuerde lo
liviano que puede ser el alma cuando suelta.
Gracias por acompañarme en este episodio. Si algo de lo que escuchaste resonó contigo, compártelo, coméntalo, o simplemente respíralo. Porque a veces, lo más revolucionario es aprender a soltar.
[EUS]
Podcast honetako atal berrian denok modu batean edo bestean bizitzen dugunari buruz hitz egingo dugu. Atxikimenduak. Ikusezinak diren lotura horiek, batzuetan eusten digutenak, baina beste batzuetan kate bihurtzen direnak. Pertsonengana, lekuengana, ideietara, gure iraganeko bertsioetara atxikitzeaz ari gara. Eta zailena: noiz eta nola askatu jakitea.
Hausnarketa Jaizkibel mendira hurbilduko gara. Han, haizeak libre jotzen du eta itsasoak dena eramaten du atzera begiratu gabe. Han aurkituko dugu inspirazioa, gure barruko lotura horiek banan-banan askatzeko.
Gaur, kontakizun sinboliko baten bidez, Jaizkibeleko haizeari eta itsasoari entzungo diegu. Izendatuko ditugu gure atxikimenduak, banan-banan. Eta utziko ditugu joaten, errespetuz, esker onez, baina irmotasunez ere bai.
Askatzeko ez da ahaztu behar, ezta ukatu ere. Konfiantza izatea da. Gure barruan berriari tokia egitea. Jaizkibeleko itsasoak inspiratu zaitzala. Eta haizeak gogoraraz diezazula arima arinagoa izan daitekeela, askatzen ikasten dugunean.
Eskerrik asko gaurko atalean nirekin egoteagatik. Esandako zerbaitek zure baitan oihartzunik badu, partekatu, komentatu... edo besterik gabe, hartu arnasa. Batzuetan, iraultzarik handiena, uzten ikastea da.